Moneta en Amador
Na het spectaculaire Nederlandse debuut van Fuensanta la Moneta tijdens de II Flamencobiënnale 2008, haalt de Biënnale deze flamencowereldster in wording terug naar Nederland in de ‘Intermezzo Flamenco’ cyclus, ditmaal in een muzikale dialoog met flamencopianist en muzikaal multitalent Diego Amador.

Als kleuter zag ze een video van de legendarische zigeunerdanseres Carmen Amaya en de vonk sloeg over. Zo zeker als ze wist dat haar leven flamenco zou zijn, zo vastberaden en vol overgave staat Fuensanta La Moneta nu op het podium. De jonge danseres uit Granada imponeert door haar expressiviteit en overrompelende kracht op het toneel. Haar dans is persoonlijk, geladen en haar temperament verraadt de leerschool van de ‘Zambra granadina’, de flamenco uit de grotten van de Sacromonte in haar geboortestad waar ze vanaf haar twaalfde jaar iedere dag danste. Voor dichter Federico García Lorca was Granada de Moorse stad waar de kleuren en klanken van het landschap onophoudelijk veranderden. Zo rijkgeschakeerd is La Moneta’s dans in passen en uitdrukking. Ingetogen en intens waar het moet, ‘flamenco’ van haar wimpers tot haar tenen.

Niet voor niets ontving ze in 2009 de ‘Premio de la Crítica Flamenca Nacional, de Prijs van de Spaanse Flamencokritiek, die haar unaniem bejubelt als een danseres met een glorieuze toekomst in het verschiet. ‘La Moneta is toegetreden tot de club der bevoorrechten. Ik doel op dit handjevol artiesten in staat om ons een rilling door onze wervelkolom te doen laten voelen. La Moneta danst zo flamenco dat het pijn doet.’ (Diario de Sevilla). ‘Ze danst met ‘klauwen’, ( El País). Een loftuiting in het flamencovocabulaire voor een danser die zijn publiek kippenvel weet te bezorgen.

Diego Amador – ‘Piano Jondo’
De vingers van Diego Amador (1973) zochten niet zoals zijn broers Raimundo en Rafael Amador de snaren, maar de toetsen. De jongste telg van de Amadors die in de jaren 80 de flamenco onveilig maakten met hun flamencobluesgroep Pata Negra, sloeg een andere weg in, de dag dat zijn vader met een oud hammondorgel thuis kwam. Diego Amador is een autodidact op de piano. Het conservatorium was zijn familie en de beruchte en beroemde Sevillaanse zigeunerbuitenwijk Polígono Sur.
‘Zijn piano, pure flamenco in alle toonaarden, lijkt de stem van een zanger geheel te vervangen, geen pastiche maar als echt, wanneer het niet Diego’s eigen stem is die helder en rond klinkt,’ schreef de Spaanse krant El País bij monde van zijn eminence grise op flamencogebied, Ángel Álvarez Caballero. De pianist en zanger bespeelt daarnaast ook de drums en de bas en schrijft en vertolkt zijn eigen composities. Een musicus pur sang, die de klassieke flamenco en harmonische en instrumentele rijkheid van de jazz in zijn eigen muzikale reis bij elkaar laat komen.
Amador ontkoppelt de traditionele soleá of seguiriya, laat ze in vrije vlucht gaan over het klavier en rolt ze weer terug in hun vorm. Zijn uitstappen uit het genre naar de jazz brachten hem bij Carles Benavent, Larry Coriel, Jerry González en Path Matheny. En onlangs bij Charlie Haden met wie hij najaar 2010 een nieuw album zal opnemen.
Dansers op zoek naar nieuwe uitingsvormen als Israel Galván zoeken zijn ‘arte’. En nu ook de jonge Fuensanta la Moneta wier voeten een spannende dialoog met zijn ritmiek op de piano aangaan.